Identyfikacja stylów nóżek mebli antycznych

Strzała Stopa

Ten styl stopki meblowej składa się ze stożkowego cylindra, który jest oddzielony od nogi toczonym pierścieniem. Zwykle jest prosty, nawet jeśli przymocowana noga jest żłobkowana (jak pokazano w tym przykładzie). Krótsza, bardziej przysadzista odmiana jest czasami określana jako stopa tępo-strzałkowa. 

Stopa strzałkowa stała się popularna w połowie XVIII wieku i często pojawia się w  projektach Hepplewhite  i Sheraton. Jest szczególnie charakterystyczna dla  krzesła Windsor , typowego dla prac stolarzy w kolonialnej Filadelfii.

Stopa z piłką

Stopa kulowa jest jednym z najwcześniejszych, najbardziej podstawowych typów stóp meblowych. Składa się z prostego kształtu kulistego i zwykle występuje w meblach, takich jak skrzynie, sekretarzyki i kredensy.​

Pochodzący z początku XVII wieku, był szczególnie popularny pod koniec stulecia w  meblach w stylu Williama i Mary  . Popularność tego stylu stóp trwała aż do XIX wieku w meblach w stylu amerykańskim i „wiejskim”.

Stopa bułkowa, stopa cebulowa i stopa rzepkowa, jak pokazano poniżej, są odmianami stopy kulowej.

Stopa kulowa i pazurowa

Stopa meblowa, czasami określana jako claw-and-ball, uformowana tak, aby przedstawiała pazur ptaka trzymający piłkę. Często jest rzeźbiona w całości z drewna, jak widać w wielu  meblach w stylu Chippendale  . Przykłady przedstawiające metalowy pazur trzymający szklaną kulę są również powszechne, szczególnie w okazjonalnych stołach i stołkach. 

Ten typ stopy cieszył się popularnością niemal nieprzerwanie od momentu jego wprowadzenia w XVIII wieku, w różnych wariantach. 

Stopa bloku

To prosty, podstawowy styl stóp meblowych o kształcie kwadratu lub sześcianu. Chociaż istniał mniej więcej od 1600 do 1800 roku, był szczególnie popularny w połowie XVIII wieku w angielskich i amerykańskich meblach. Często pojawiał się w późniejszych stylach mebli Chippendale z wpływami neoklasycystycznymi.

Stopę tę nazywa się czasami stopą Marlborough, ponieważ często pojawia się na końcu prostej nogi Marlborough . 

Stopka wspornika

Jeden z najbardziej podstawowych przykładów nóżek meblowych, styl ten nazwany jest tak ze względu na podobieństwo do wspornika. Zwykle ma ozdobę w postaci narożnika w kształcie ukosu. Czasami jest określany jako noga konsoli.

Do odmian zalicza się prostą stopkę wspornikową (jak pokazano tutaj), stopkę wspornikową typu ogee (jak pokazano poniżej) lub stopkę wspornikową typu scroll z zakrzywioną zewnętrzną krawędzią.

Stopka w kształcie wspornika jest często stosowana w meblach marek  Hepplewhite i Sheraton .

Stopa bułki

Jest to jeden z najwcześniejszych stylów stóp meblowych składający się z prostego, toczonego kształtu kulistego lub przypominającego dysk. Jest to bardziej przysadzista wersja stopy kulowej, lekko spłaszczona na górze i szersza na dole.

Pochodzący z początku XVII wieku, jego popularność trwała aż do XIX wieku, zarówno w meblach, jak i dodatkach; szczególnie rozpowszechniony w meblach William and Mary. Od tego czasu jest szeroko stosowany.

Stopka cylindryczna

Ten typ toczonej stopy meblowej, oddzielonej od nogi pierścieniem, jest cylindryczny, chociaż lekko rozszerza się, a następnie zwęża się do prostego punktu. Zwykle jest ogólnie prosty, chociaż noga powyżej może być żłobiona lub żłobiona. Czasami jest określany jako „wydłużona stopa cebulkowa”.

Cylindryczna stopa jest często kojarzona z meblami w stylu georgiańskim i neoklasycznym z końca XVIII i początku XIX wieku, szczególnie z projektami Sheraton. Choć wyglądają delikatnie, cylindryczne stopy okazują się być dość wytrzymałe.

Stopa delfina

To rodzaj rzeźbionej stopy meblowej w kształcie głowy ryby. Czasami motyw jest rozszerzony na nogę lub podstawę mebla (jak pokazano tutaj). Niektóre meble, takie jak krzesła, mogą mieć pasujące ramiona i stopy delfina.

Chociaż delfin jako dekoracja pochodzi z renesansowych mebli, jego użycie konkretnie w nogach krzeseł lub stołów rozpoczęło się około połowy XVIII wieku. Był szczególnie popularny w ozdobnych stylach Regency, Empire i Biedermeier.

Francuska stopa

To smukła odmiana stopy wspornikowej (patrz przykład powyżej), często zwężająca się, o wklęsłym kształcie, który rozszerza się na zewnątrz. Jest to skrócona wersja nogi szabli na krześle lub stole (stopy wspornikowe są zarezerwowane dla elementów skrzynkowych, takich jak skrzynie lub sekretarzyki). Czasami nazywa się ją francuską stopą wspornikową. 

W przeciwieństwie do innych typów nóżek wspornikowych, takich jak ogee (patrz przykład poniżej), krawędź ścięta na skos jest zazwyczaj wyjątkowo prosta — ale tę prostotę podstawy często równoważy lambrekin lub fartuch pośrodku całego mebla. Opracowana w XVIII wieku, jest charakterystyczna dla mebli w stylu Hepplewhite, Sheraton i Federal .

Kopyto Stopa

Stopa kopyta to wczesny styl rzeźbiony tak, aby przypominał realistyczne kopyto zwierzęce (zwykle jelenia). Rozwinął się wraz z nogą kabriolową, z którą zwykle się pojawia, pod koniec XVII wieku. Czasami nazywa się ją również pied  -de-biche,  co po francusku oznacza „stopę jelenia”.

Stopy kopyta są najbardziej charakterystyczne dla mebli z czasów regencji , czasów Wilhelma i Marii, wczesnego Ludwika XV i  królowej Anny  , chociaż były stosowane przez cały XVIII wiek.

Stopka monopodium

To rodzaj stylu stóp meblowych, składający się z rzeźbionej łapy zwierzęcia — zwykle lwa — z ozdobnym przedłużeniem powyżej, takim jak zwój, skrzydło, winorośl lub róg obfitości. Nazwa pochodzi od stołów monopodium (o pojedynczej podstawie) inspirowanych starożytnymi greckimi, rzymskimi i egipskimi wzorami. Stopa monopodium pojawia się również na sofach, krzesłach i meblach.

Styl ten można najczęściej spotkać w meblach w stylu empire , regencji i neogreckim, choć jego popularność utrzymywała się przez cały XIX wiek.

Stopka wspornika Ogee

Stopka wspornika ogee to ozdobna odmiana stopy wspornika (patrz powyżej), w której zewnętrzna krawędź tworzy krzywą w kształcie litery S, z górną wybrzuszoną na zewnątrz, a dolną skierowaną do wewnątrz. Zwykle znajduje się ją na elementach obudowy. Czasami jest określana jako stopka wspornika zwiniętego.

Styl ten jest charakterystyczny dla falistych kształtów charakterystycznych dla stylu z połowy XVIII wieku i można go znaleźć głównie w projektach Chippendale’a, Hepplewhite’a i wczesnego Sheratona.

Stopa cebulowa

To wczesny typ dużej toczonej stopy — odmiana stylu bułka i stopy kulkowej — o lekko spłaszczonym, cebulkowatym kształcie, który często kończy się platformową podstawą. Zwykle znajduje się ją na ciężkich przedmiotach, zwłaszcza pochodzenia germańskiego lub holenderskiego. Czasami określana jako stopa melona.

Noga cebulowa wywodzi się z okresu renesansu i zanikła na przełomie XVIII i XIX wieku, chociaż w amerykańskich meblach inspirowanych stylem holenderskim można ją było nadal stosować przez cały XVIII wiek.

Podkładka pod stopę

To styl stopy meblowej, w którym prosty, spłaszczony, owalny klocek drewna spoczywa na dysku lub podkładce. Jest to odmiana stopy koślawej, wyróżniająca się dyskiem. Często znajdują się one u podstawy nogi kabriolowej. Czasami są określane jako stopa holenderska lub stopa łyżkowa.

Stopka w kształcie podkładki, opracowana na początku XVIII wieku, jest charakterystyczna dla stylu meblowego królowej Anny.

Stopa łopatkowa

Styl spadefoot ma prostokątny kształt, który jest szeroki u góry i zwęża się ku węższej podstawie. Nie jest to solidny rzeźbiony element, ale powstaje przez nałożenie kawałków drewna na spód kwadratowej, zwężającej się nogi.

Po raz pierwszy spopularyzowany przez Chippendale’a w połowie XVIII wieku, zwykle kojarzony jest z meblami neoklasycystycznymi końca XVIII i początku XIX wieku, szczególnie z meblami w stylu Roberta Adama, Hepplewhite’a i Sheratona.

Tupie ​​Stopa

To rodzaj toczonej stopy, składającej się z zaokrąglonego, spodkowatego wierzchołka z większym wygięciem w środku, które następnie zwęża się do mniejszego, toczonego końca. Ogólna sylwetka przypomina sylwetkę bąka (lub „toupie” po francusku). Czasami nazywana stopką szpulową.

Krótkie i przysadziste przykłady zazwyczaj zdobią ciężkie meble, podczas gdy smuklejsze przykłady można stosować na krzesłach (jak pokazano). Pochodząca z drugiej połowy XVII wieku stopka toupie jest często kojarzona ze stylem Ludwika XIV.

Stopa kobyłkowa

Jeden z najstarszych stylów stóp, pochodzący ze średniowiecza, w którym pionowy słupek umieszczony jest pośrodku poziomego elementu, tworząc kształt litery T. Podziw Gustava Stickleya dla prostych, „uczciwych” elementów skłonił go do zaprojektowania kilku stołów z solidnymi nogami w formie kozła.

W najbardziej podstawowych formach dwie strony poziomej belki są płaskie lub lekko pochylone i gładkie, ale istnieją również wersje rzeźbione i zdobione, typowe dla mebli w stylu rustykalnym lub użytkowych, takich jak stoły jadalne czy regały.

Stopa trójlistna

Styl trifidowy to rodzaj rzeźbionej stopy, charakteryzującej się trzema palcami lub płatami, przypominającymi stylizowaną łapę zwierzęcą spoczywającą na podstawie — skrzyżowanie stopy łapy i stopy pałkowatej. Zazwyczaj znajdują się na końcu nogi kabriolowej. Czasami nazywa się to stopą drake.

Charakterystyczny dla XVIII-wiecznego wzornictwa, najczęściej pojawia się w meblach w stylu Queen Anne i wczesnym stylu Chippendale, zwłaszcza krzesłach i podnóżkach. Był szczególnie popularny, z regionalnymi odmianami, w meblach irlandzkich i filadelfijskich. Krzesła o przesadnych proporcjach, skrzydlatych klepkach, motywach muszli i trójlistnych nogach były charakterystyczne dla wyrafinowanych mebli produkowanych w kolonialnej Filadelfii.

Stopa rzepy

To zaokrąglony, toczony styl stopy meblowej w odmianie stopy bułkowej. Ma kształt cebulki ze smukłą szyjką, zwykle ma pierścień na górze i wybrzusza się na zewnątrz, zanim zwęża się w okrągły kołnierz lub podstawę. Czasami określa się je jako stopy tulipanowe.

Pochodząca z XVII wieku, można ją znaleźć na późnojakobierczych meblach, a także w meblach z czasów panowania Wilhelma i Marii; odzyskała popularność w połowie XIX wieku w stylu renesansowym, a także w skromniejszych meblach „wiejskich”.

Stopa okółkowa

Stopka wirowa, odmiana stopki w kształcie spirali, to konstrukcja w kształcie spirali, która wygina się w górę i do wewnątrz. Czasami nazywana jest noskiem karbowanym.

Opracowany pod koniec XVII wieku, styl ten jest często kojarzony ze stylem Ludwika XV, georgiańskim i innymi stylami rokoko . Zazwyczaj znajduje się na końcu nogi kabrioletu. 

Szczególne podziękowania należą się autorowi Troyowi Segalowi za pomoc w napisaniu tego artykułu.