Meble w stylu Hepplewhite

Meble Hepplewhite’a pochodzą z lat 1780-1810 i noszą nazwę od nazwiska londyńskiego projektanta i stolarza George’a Hepplewhite’a (?-1768), którego The Cabinet Maker and Upholsterers Guide został opublikowany pośmiertnie przez jego żonę Alice w 1788 roku. Styl ten jest neoklasycystyczny i wpisuje się w okres panowania rządu federalnego w Stanach Zjednoczonych.

Styl Hepplewhite’a często pokrywa się ze stylem brytyjskiego projektanta Thomasa Sheratona, którego przewodnik z 1791 r., podobnie jak przewodnik Hepplewhite’a, dokumentował popularne projekty mebli tamtych czasów. Nieco starszy styl Hepplewhite’a ma tendencję do większej ozdobności, z dużymi rzeźbami i krzywoliniowymi kształtami w porównaniu ze stylem Sheratona . Uważany za „mebel miejski”, Hepplewhite był szczególnie popularny we wczesnych stanach Ameryki wzdłuż wschodniego wybrzeża, od Nowej Anglii po Karolinę.

Drewno używane w elementach w stylu Hepplewhite 

Ponieważ meble Hepplewhite charakteryzują się kontrastującymi fornirami i intarsjami przedstawiającymi muszle lub dzwonki, elementy często zawierają więcej niż jeden rodzaj drewna. W przypadku podstawy najczęściej wybieranym drewnem był mahoń, ale popularne były również drewno satynowe i klon.

Inne gatunki drewna to jawor (szczególnie popularny w przypadku wyżej wymienionych fornirów), tulipanowiec, brzoza i palisander. Ponieważ osoby tworzące te elementy często używały lokalnego drewna, amerykańskie wersje projektów Hepplewhite’a mogą być również wykonane z jesionu lub sosny.

Nogi i stopy w stylu Hepplewhite

W przeciwieństwie do popularnych zakrzywionych  nóg kabriolowych wcześniejszych stylów, takich jak Queen Anne  i Chippendale, meble Hepplewhite mają zazwyczaj proste nogi. Mogą być kwadratowe lub stożkowe i często mają ząbkowane lub żłobione krawędzie. Zostały zaprojektowane tak, aby imitować klasyczne kolumny greckiej i rzymskiej architektury. Niektóre krzesła i sofy mają nosze H, które są wzmacniającymi kawałkami drewna, które łączą nogi, tworząc kształt litery H.

Uzupełniając proste nogi krzesła lub stołu , stopy w stylu Hepplewhite’a są zazwyczaj proste. Zazwyczaj przyjmują kształt prostokątnej stopy łopatkowej lub stożkowej stopy strzałkowej. Stopy wspornikowe są jednak bardziej powszechne w przypadku większych, cięższych mebli, takich jak skrzynie, biurka i regały na książki.

Inne cechy stylu Hepplewhite

Oprócz charakterystycznych prostych nóg i stóp, które zwykle można znaleźć w meblach w stylu Hepplewhite, zwróć uwagę na następujące cechy:

• Meble Hepplewhite są znane ze swojego eleganckiego, delikatnego wyglądu. Są szczególnie lekkie w porównaniu do wcześniejszych stylów Queen Anne i Chippendale .
• Meble są zdobione małymi rzeźbami lub malowanymi wzorami, a także misternymi intarsjami i fornirami, często wykonanymi z drewna o kontrastujących kolorach (tzw. intarsja).
• Typowe motywy dekoracyjne obejmują wdzięczne girlandy, kręcone wstążki, pióra, klasyczne urny i drzewa. Elementy te często odzwierciedlały popularność neoklasycyzmu w tamtym okresie.
• Hepplewhite wprowadził tamburyny do projektowania mebli. Tamburyny, wąskie pionowe paski drewna przyklejone do grubego materiału tła, które służyły jako eleganckie pokrywy schowków, w których chowano przybory do pisania itp. Są podobne do elementów używanych w późniejszych „roll-topach” na biurkach.
• Elementy mają proste geometryczne kształty, zwykle zakrzywione lub okrągłe. Podłokietniki sof i krzeseł są wygięte na zewnątrz, siedzenia mają zaokrąglone fronty, a oparcia krzeseł są zwykle w kształcie owalu lub tarczy. Krzesło z oparciem w kształcie tarczy (patrz zdjęcie powyżej) jest prawdopodobnie najbardziej znanym ze wszystkich stylów Hepplewhite’a.
• Hepplewhite’owi przypisuje się spopularyzowanie kredensu i krótkiej komody. Jego projekty tych mebli zazwyczaj charakteryzują się serpentynowymi lub łukowatymi frontami. Były to nowe formy mebli w jego czasach, według American Furniture: 1620 to the Present autorstwa Jonathana L. Fairbanksa i Elizabeth Bidwell Bates.

Późniejsze style Hepplewhite’a

Brytyjscy producenci mebli zaczęli wskrzeszać projekty Hepplewhite’a w latach 80. XIX wieku. Choć same w sobie są już antykami, konstrukcja nie jest zazwyczaj tak solidna, jak w starszych egzemplarzach, a dekoracje nie są tak szczegółowe jak w tych produkowanych masowo reprodukcjach.

Firma Kittinger Furniture Company z Buffalo w stanie Nowy Jork stała się znana również z wiernych reprodukcji Hepplewhite’a w latach 20. i 30. XX wieku. Wykonane z wysokiej jakości drewna, niektóre z tych mebli stały się przedmiotami kolekcjonerskimi. Uważaj, aby nie pomylić tych reprodukcji ze starszymi i cenniejszymi meblami z epoki.

W pewnym sensie meble Hepplewhite nigdy nie wyszły z mody. Rozpoznawalne cechy, takie jak tylna część tarczy, żłobkowane nogi i serpentynowy przód, pozostają standardem w tradycyjnym wzornictwie mebli. Te elementy są często uważane za klasykę, która łatwo wpasowuje się w różne style dekoracji.