Być może natknąłeś się na termin celadon podczas lektury o ceramice lub podczas wizyt w muzeach historycznych lub artystycznych. Była to metoda, która nie tylko zdominowała scenę wczesnej ceramiki, ale stała się punktem odniesienia dla garncarzy na całym świecie. Obecnie niektóre dzieła celadonowe są tak czczone, że na aukcjach mogą osiągać ceny setek tysięcy funtów.
Termin celadon ma dwa różne przykłady, po pierwsze i prawdopodobnie najczęściej, jest znany jako piękny i kultowy jadeitowo-zielony (lub jasnozielony/niebieski) kolor szkliwa, jednak może być również znany jako greenware z przezroczystym szkliwem . Szkliwa są znane z tego, że często mają w sobie lekkie spękania i są używane na korpusach kamionkowych i porcelanowych.
Spis treści
Pochodzenie
Celadon pochodzi z Chin, a niektóre odkryte wyroby pochodzą z czasów Wschodniej Dynastii Han (drugiej dynastii cesarskiej Chin), od około 25 do 220 r. n.e. Od tego okresu opracowano wiele odmian celadonu, w tym słynne naczynia Yue i ceramikę Longquan (miasto położone w chińskiej prowincji nadmorskiej Zhejian).
W dzisiejszych Chinach i w całej ich historii jadeit ma ogromne znaczenie. Celadon powstał w wyniku wieloletnich prób mistrzów garncarstwa, którzy próbowali odtworzyć wykwintne ubarwienie jadeitu w ceramice.
Od czasu swojego rozwoju w Chinach, celadon szybko przeniósł się do innych części świata, a w Korei celadon Goryeo stał się bardzo popularny. Dynastia Goryeo trwała pięć stuleci od 918 do 1392 r., a towary charakteryzowały się bardziej szaro-zielonym kolorem.
Istnieje kilka opinii na temat pochodzenia terminu celadon, ale prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że pochodzi on od sanskryckich słów oznaczających zielony i kamienny sila i dhara . Zielono-niebieskawe zabarwienie jest typowe dla natury i trudno je odtworzyć, co czyni je jednocześnie tajemniczymi i pięknymi.
Jak to jest zrobione i jak powstaje kolor
Celadon powstaje z kamionki (lub porcelany) i jest wypalany w piecu redukcyjnym , jednym z powodów jest to, że ma on najwyższą reakcję z tlenkiem żelaza, który jest używany w szkliwie. Składniki są ostrożnie mieszane (ponieważ niewystarczająca lub zbyt duża ilość czegoś może dramatycznie zmienić końcowy wynik).
Niektóre wyroby były pokrywane cienką warstwą poślizgu zawierającego żelazo przed ich szkliwieniem. Metoda tworzenia ceramiki Longquan jest niesamowicie precyzyjna (jak w przypadku wszystkich wyrobów celadonowych) i faktycznie przechodzi przez cykl sześciu etapów nagrzewania i chłodzenia. Temperatury osiągają maksymalnie 1310 stopni Celsjusza, a przez cały proces wypalanie szkliwa kamionkowego jest starannie kontrolowane.
UNESCO stwierdza, że w ceramice Longquan występują dwa rodzaje celadonu: „starszy brat”, który ma „czarne wykończenie i efekt spękania” oraz „młodszy brat” ma „gęste wykończenie lawendowo-szare i śliwkowo-zielone”. Bogate zabarwienie tradycyjnego celadonu wynika z faktu, że jest wypalany w bardzo wysokich temperaturach , od 2300 stopni Fahrenheita do 2381 stopni Fahrenheita. Barwienie ceramiki Goryeo pochodzi głównie z rodzaju użytej gliny, ponieważ zazwyczaj w glinie jest dużo żelaza, a także „tlenek żelaza i tlenek manganu oraz cząsteczki kwarcu w szkliwie”.
Jak zazwyczaj dekorowano wyroby celadonowe?
W różnych krajach i stuleciach celadon miał ogromny zakres kształtów, rozmiarów i zastosowań. Przez cały okres wysokiej popularności celadonu (zanim ustąpił miejsca nowszemu trendowi chińskiej ceramiki w kolorze niebiesko-białym) było mnóstwo przykładów bardzo zaokrąglonych butelek i misek z dekoracjami w formie wszystkiego, od ozdób kwiatowych po ptaki. Czasami prace były trawione delikatnym stylem zwanym sanggam. Technika sanggam była bardzo powszechna w Korei i polegała na wykonywaniu trawień w suchej glinie, a następnie wypełnianiu elementów czarną lub białą masą, a następnie pokrywaniu ich przezroczystą glazurą.