Definicja: Majolika (rzeczownik) to rodzaj ceramiki, w której gliniana bryła (zazwyczaj czerwona) jest pokrywana nieprzezroczystą białą glazurą (tradycyjnie ołowianą z dodatkiem cyny), a następnie malowana bejcami lub szkliwami i wypalana.
Spis treści
Historia majoliki
Szkliwa cynowo-ołowiowe były powszechnie znane w basenie Morza Śródziemnego, ale ten styl malowania na białej, nieprzezroczystej szkliwie stał się kojarzony z towarami, które garncarze z wyspy Majorka (zwanej również Maiorca) eksportowali na szeroką skalę.
Te wyroby były początkowo bardziej kojarzone z zastosowaniem połyskliwych nakładek , które zostały wprowadzone podczas inwazji Maurów na Półwysep Iberyjski w VIII wieku. Później, zwłaszcza w XV wieku i po nim, termin „majolika” odnosił się nie tylko do wyrobów połyskliwych, ale do wszystkich wyrobów pokrytych szkliwem cynowo-ołowiowym, produkowanych na wyspie lub ją przypominających. Majolika jest również powszechnie używana w Iranie lub na Bliskim Wschodzie od IX wieku.
Wyroby fajansowe i z Delftu są odgałęzieniami wyrobów majolikowych eksportowanych do Włoch. Są to bardzo podobne wyroby pokryte szkliwem cynowym. Wyroby fajansowe (pierwotnie produkowane we włoskim mieście Faenza) i późniejsze wyroby produkowane w mieście Delft mają nieco inny smak wizualny niż śródziemnomorska majolika. Fajans był tradycyjnie produkowany na bardzo jasnej glinie, podczas gdy Delft to bardzo charakterystyczna niebiesko-biała ceramika pokryta szkliwem cynowym, która była produkowana w Holandii około XVI wieku. Czasami prace te były znane jako wyroby istoriato, co oznacza „malowane historiami”.
Majolika dziś
Dzisiejsi garncarze powinni unikać tradycyjnych receptur stosowanych w oryginalnych wyrobach majolikowych. Szkliwa ołowiowe są wysoce toksyczne i należy ich całkowicie unikać. Zamiast tego wielu garncarzy pracujących w stylu majolikowym używa w swoich recepturach na szkliwa produkowanych komercyjnie fryt lub używa komercyjnych białych szkliw. Surowe tlenki mogą być nadal używane, ale tak samo jak produkowane komercyjnie bejce i szkliwa.
Dzięki ostatnim postępom w komercyjnej produkcji materiałów ceramicznych wielu garncarzy jest teraz w stanie odtworzyć kolory i style majoliki w wyrobach średniej klasy . Dzięki temu ceramika jest znacznie mocniejsza i nadaje się do użytku.
Korzyści z pracy z majoliką
Praca z majoliką ma wiele zalet, jedną z największych jest to, że majolika jest zazwyczaj tańszą techniką szkliwienia, ponieważ można ją wypalać biskwitowo na stożku 3 i szkliwie na stożku 4, a całą dekorację można wykonać za jednym razem. Genialne w fakcie, że majolikę można wypalać w tak niskiej temperaturze, jest to, że kolory są o wiele jaśniejsze, co daje fantastyczne rezultaty. Ponieważ majolika jest jak piękne białe, puste płótno, świetnie nadaje się również do eksponowania misternych prac pędzla , ponieważ linie kolorowego szkliwa na majolice pozostają bardzo precyzyjne. Ma również tendencję do bycia bardzo lepką, co oznacza, że szkliwo nie porusza się tak bardzo w procesie wypalania.
Wskazówki dotyczące pracy z majoliką
Pierwsza wskazówka, której będziesz potrzebować podczas pracy z majoliką, to upewnienie się, że masz dobrą bazę, od której możesz zacząć. Gdy Twój wypalony biskwitowo przedmiot będzie gotowy, ostrożnie go przeszlifuj, aby uzyskać bardzo gładką powierzchnię do pracy. Następnym etapem jest nałożenie majolikowej glazury na przedmiot, nakładając ją grubo i równomiernie. Powodem tego typu aplikacji jest to, że jeśli trzymasz się tradycyjnej metody i używasz czerwonej fajansowej ceramiki, nie chcesz, aby prześwitywała przez cienką, białą majolikową glazurę. Majolikę najlepiej nakładać na okrągłe przedmioty, takie jak talerze i miski, ponieważ ze względu na rzadszą konsystencję nie trzyma się tak dobrze na ostrzejszych kątach i rogach. Przedmioty majolikowe są tradycyjnie bogato zdobione, a większość garncarzy używa miękkiego ołówka, aby narysować swój wzór na wypalonym biskwitowo przedmiocie, przed dodaniem kolorowych glazur na białym tle.
Wymowa: may-JOL-ee-kay lub may-YOL-ee-kay
Znane również jako: Fajans i delft to nazwy bardzo podobnych rodzajów ceramiki, różniących się jedynie miejscem produkcji i stylem malowideł.
Alternatywne pisownie: maiolica
Przykłady: Majolika jest często uznawana za materiał o delikatnej, ale intensywnej kolorystyce i relaksującej atmosferze.
Źródła: Słownik materiałów i technik garncarskich , Hamer and Hamer; 2004.
Dziesięć tysięcy lat ceramiki , Cooper; 2000.