Regis Martin / Getty Images
W większości turniejów szachowych prawdopodobnie usłyszysz, że organizatorzy używają „systemu szwajcarskiego” do ustalania par. Praktycznie każdy turniej, w którym bierze udział zawodnik klubowy, korzysta z tego systemu, z wyjątkiem okazjonalnych turniejów każdy z każdym. Oto szybki przegląd tego, jak działa ten popularny format turnieju.
Spis treści
Podstawy
System szwajcarski został po raz pierwszy użyty w turnieju szachowym w Zurychu w 1895 r., skąd wzięła się jego nazwa. W turnieju systemem szwajcarskim gracze nigdy nie są eliminowani. Zamiast tego gracze są parowani w każdej rundzie. Liczba rund jest z góry ustalona, a zwycięzcą zostaje gracz, który zdobędzie najwięcej punktów do końca turnieju.
W każdej rundzie każdy gracz rywalizuje z przeciwnikiem, który ma taką samą lub podobną liczbę punktów w turnieju.
Dodatkowe zasady i odmiany
W turnieju szachowym systemem szwajcarskim organizatorzy starają się dać każdemu graczowi podobną liczbę partii Białych i Czarnych do końca wydarzenia. Organizatorzy klasyfikują graczy w każdej grupie według systemu ocen, w którym gracze są podzieleni na górną i dolną połowę. Gracze w górnej połowie każdej grupy są następnie parowani z tymi z dolnej połowy.
Na przykład, jeśli w grupie z najlepszym wynikiem jest sześciu graczy, gracz nr 1 zagra z graczem nr 4, gracz nr 2 zmierzy się z graczem nr 5, a gracz nr 3 zmierzy się z graczem nr 6. Ten system jest technicznie znany jako „system holenderski”, zgodnie z FIDE, międzynarodową federacją szachową. Jednak ta metoda parowania jest nadal uważana za część systemu szwajcarskiego i jest najczęstszą formą parowania w turniejach szwajcarskich.
Inną odmianą systemu szwajcarskiego jest system Monrad, który jest często używany w turniejach organizowanych w Norwegii i Danii. W tym systemie pary są nieco inne niż w systemie holenderskim. Na przykład w tej samej sześcioosobowej grupie gracz nr 1 byłby sparowany z graczem nr 2, gracz nr 3 zmierzyłby się z graczem nr 4, a gracz nr 5 zmierzyłby się z graczem nr 6.
Określenie zwycięzcy
W obu metodach parowania gracze nie mogą grać z tym samym przeciwnikiem więcej niż raz w tym samym turnieju. W większych wydarzeniach gracze z tego samego klubu lub szkoły często nie mogą grać ze sobą we wczesnych rundach lub w grach, które nie będą miały wpływu na przyznawanie nagród. Pod koniec turnieju gracze są klasyfikowani według ich łącznych wyników. Jeśli jest remis, zwycięzcę ustala się na podstawie sumy wyników jego przeciwników. Ostateczne rankingi, dla drugiego, trzeciego, czwartego miejsca itd., są ustalane w ten sam sposób.