Moneta platerowana to moneta, która ma w sobie wiele warstw metalu. Większość obecnych monet platerowanych w USA składa się z wewnętrznego rdzenia z czystej miedzi, z zewnętrznymi warstwami ze stopu niklu i miedzi, który wygląda jak srebro. Przykładami tego typu monety platerowanej są ćwierćdolarówka i półdolarówka amerykańska . Monety „złotego dolara”, w tym dolar Sacagawea i dolary prezydenckie , są również platerowane. Mają rdzeń z czystej miedzi z zewnętrznymi warstwami platerowanymi wykonanymi ze stopu miedzi, cynku, manganu i kombinacji niklu.
Spis treści
Monety platerowane nie są tym samym co monety bimetaliczne
Monety platerowane różnią się od monet bimetalicznych. Podczas gdy monety platerowane mają inny metal umieszczony pomiędzy dwiema lub większą liczbą warstw, monety bimetaliczne wykorzystują dwa lub większą liczbę różnych metali, ale są inaczej ułożone w monecie. Na przykład dwudolarowa moneta kanadyjska (1996-data) ma zewnętrzny pierścień z 99% niklu i wewnętrzny rdzeń z brązu aluminiowego (92% Cu, 6% Al, 2% Ni).
Historia monet platerowanych w Stanach Zjednoczonych
W całej historii monetarnictwa Stanów Zjednoczonych zdarzały się okresy, w których wartość wewnętrzna metalu zaczynała przekraczać wartość nominalną monety. Jednym z najbardziej znanych przykładów było wprowadzenie małego centa w 1856 r. Ze względu na rosnący koszt miedzi Mennica Stanów Zjednoczonych została zmuszona do zmniejszenia wagi miedzianych centów z 10,886 gramów czystej miedzi do 4,670 gramów stopu miedzi. Gdyby tego nie zrobiła, ludzie wycofaliby duże centy z obiegu i przetopili je, aby uzyskać ich wartość miedzianą. Spowodowałoby to niedobór drobnych monet w Stanach Zjednoczonych.
Nie tylko monety miedziane odczuły presję zewnętrznych sił rynkowych. W połowie XIX wieku monety srebrne również doświadczyły zmniejszenia wagi, aby zniechęcić ludzi do przetapiania monet ze względu na zawartość srebra. Te same siły rynkowe doprowadziły do całkowitego remontu monet srebrnych w Stanach Zjednoczonych w połowie lat 60.
Począwszy od 1963 r. i trwając do 1965 r., w Stanach Zjednoczonych występował poważny niedobór monet. W tym samym czasie cena sztabek srebra rosła, a podaż malała. Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych obwinił kolekcjonerów monet za niedobór monet. W rzeczywistości było to powszechne dla zwykłych ludzi, którzy zdawali sobie sprawę, że wartość wewnętrzna srebra przekraczała wartość nominalną monety. Doprowadziło to do wycofania monet z obiegu i przetopienia ich w celu uzyskania wartości sztabek srebra.
Po wycofaniu monet z obiegu, ludzie sprzedawali je za ich wartość srebra, aby stopić je i rafinować na zwykłe srebrne sztabki. To prowadziło do niezłego zysku dla osoby wycofującej srebrne monety z obiegu. To samo dotyczy obecnie pensów i nikli. Penny sprzed 1980 r. miały w sobie więcej niż jeden cent miedzi. Jednak topienie pensów i nikli jest nielegalne w Stanach Zjednoczonych.
W przeciwieństwie do monet z połowy XIX wieku, współczesne monety musiały przejść przez urządzenia odrzucające podróbki w automatach. Dlatego Mennica Stanów Zjednoczonych musiała opracować alternatywny skład metalu, który miałby takie same właściwości jak moneta ze srebra 90%, ale byłby znacznie tańszy w produkcji. Bez osiągnięcia tego kluczowego komponentu, przemysł automatów sprzedających oszacował, że konwersja milionów automatów sprzedających zajmie co najmniej pięć lat, aby obsłużyć nowy skład monety.
Departament Skarbu skonsultował się z Battelle Institute, który zalecił przyjęcie składu metalu platerowanego (znanego również jako metal sandwiczowy), który składał się z cienkiej zewnętrznej warstwy stopu miedzi i niklu połączonej z rdzeniem z czystej miedzi. Ustawa o monetach z 23 lipca 1965 r. uczyniła tę zmianę składu metalu rzeczywistością dla dziesięciocentówek, dwudziestopięciocentówek, a ostatecznie półdolarówek.
Ponieważ projekt półdolarówki został zmieniony, aby upamiętnić Johna F. Kennedy’ego, skład srebra został zredukowany poprzez zastosowanie zewnętrznych warstw platerowanych 80% srebra połączonych z wewnętrznym rdzeniem 21% srebra i 79% miedzi. Doprowadziło to do ogólnego składu 40% czystego srebra w srebrnych półdolarówkach datowanych na lata 1965–1970. Począwszy od 1971 roku monety półdolarowe używają tego samego składu platerowanego co dziesięciocentówki, ćwierćdolarówki i dolary.
Monety platerowane dla kolekcjonerów
Monety platerowane nie są produkowane wyłącznie do użytku w obiegu handlowym. Wiele mennic na całym świecie produkuje specjalne edycje kolekcjonerskie zwykłych codziennych monet. Obejmuje to zestawy próbne i bicie monet ze specjalnym wykończeniem. Na przykład Mennica Stanów Zjednoczonych co roku produkuje zestaw próbny monet obiegowych z lustrzanymi polami i matowymi elementami.
Od 2005 do 2010 roku Mennica Stanów Zjednoczonych produkowała monety satynowane do zestawów monet nieobiegowych . W 2014 roku mennica wyprodukowała specjalny rocznicowy zestaw półdolarówek Kennedy’ego, który zawierał płaskorzeźbioną wersję tej klasycznej monety. W 2017 roku mennica wydała zestaw monet nieobiegowych z okazji 225. rocznicy, który zawierał monety ze specjalnymi udoskonaleniami powierzchni, aby podkreślić szczegóły projektu.
Ponadto monety platerowane były prezentowane w seriach monet okolicznościowych. W przypadku monet okolicznościowych Stanów Zjednoczonych, moneta półdolarowa jest zwykle platerowana i jest oferowana w bardzo rozsądnej cenie dla codziennych kolekcjonerów monet. Dolar, z drugiej strony, jest zwykle wykonany ze srebra i sprzedaje się po wyższej cenie niż jego platerowany brat półdolarowy. Pierwotnie srebrne monety okolicznościowe były wykonane ze stopu 90% srebra i 10% miedzi. W 2019 r. mennica zmieniła się na monetę ze srebra o czystości 99,9%. Było to bardziej opłacalne dla mennicy, aby nabyć srebro o czystości 99,9% niż zamówić specjalnie stop srebra o czystości 90%.
Edytowane przez: James Bucki