Antyczne style i rodzaje stołów jadalnych

Stół motylkowy

To jest konkretny rodzaj stołu z nogami bramowymi (więcej szczegółów poniżej), stół z opuszczanymi blatami, który charakteryzuje się dwoma widocznymi wspornikami w kształcie skrzydeł, które wysuwają się, aby podtrzymywać opuszczane blaty. Jest zwykle mniejszy i lżejszy niż konwencjonalny stół z nogami bramowymi. Stół taki byłby zazwyczaj używany w jadalni lub innej małej jadalni, mieszcząc tylko dwa do czterech krzeseł i służyłby jako stolik pomocniczy, gdy nie jest używany. 

Stoły Butterfly charakteryzują się również rozstawionymi nogami, które potęgują wrażenie ruchu wywoływane przez skrzydła. Sam blat stołu może być owalny lub kwadratowy, czasami z szufladą, jak pokazano na ilustracji. Nogi są zazwyczaj toczone, połączone za pomocą zwykłego lub pierścieniowego rozpórki i spoczywają na  stopkach kulowych lub bułkowych  lub kółkach.

Uważany za amerykański (prawdopodobnie z Connecticut) i rozwijający się na przełomie XVIII wieku, jest typowy dla  mebli w stylu Williama i Mary  . Często wykonany z klonu, drewna powszechnie występującego w kolonialnej Nowej Anglii, stoły motylkowe były często malowane na czerwono, czarno lub w innych kolorach.

Od tego czasu powstało wiele jego wariantów i udoskonaleń.

Stół z nogami bramowymi

To rodzaj stołu z opuszczanymi bokami, w którym boki są przymocowane do nóg zawiasowo zamocowanych pod blatem. Nogi wysuwają się na zewnątrz, jak bramka, co pozwala na podniesienie blatów, aby powiększyć rozmiar stołu. Inny styl popularny do spożywania posiłków w małych pomieszczeniach, ponieważ można go złożyć i ustawić przy ścianie jako stolik pomocniczy, gdy nie jest używany. 

Sam blat jest zazwyczaj okrągły lub owalny i gładki, podczas gdy nogi są często misternie toczone lub spiralne i połączone noszami. Powszechna jest pojedyncza szuflada. Większość przykładów jest zrobiona z dębu, orzecha lub klonu (jeśli pochodzi z Nowej Anglii), chociaż istnieją bardziej eleganckie wersje z mahoniu.

Pochodzący z końca XVI wieku styl barokowy rozkwitł w całym XVII wieku i jest bardzo charakterystyczny dla mebli z czasów Jakuba I i Wilhelma i Marii, reprezentując mniej formalne, bardziej kameralne zwyczaje kulinarne tamtego okresu. Był powszechnie używany w latach 1700., stopniowo zanikając na rzecz bardziej wdzięcznych przenośnych projektów, takich jak stół Pembroke. Późniejsze wersje z XVIII wieku mają zwykle cieńsze, prostsze nogi i prostokątne blaty.

Powstały także późniejsze wersje, zwłaszcza w okresie Wielkiego Kryzysu w Stanach Zjednoczonych.

Stół Hutch

Hutch tables, czasami określane jako chair-tables, są wczesną formą stołu z pochylanym blatem, w którym kwadratowa, pudełkowata podstawa ma zawiasowy, nieproporcjonalnie duży blat. Blat ten można odchylić do tyłu i zablokować w pozycji pionowej, tworząc fotel z dużym oparciem (zwykle okrągłym, ale może być kwadratowy lub mieć inny kształt, jak pokazano tutaj).

Często podstawa krzesła ma szufladę lub przegródkę — stąd nazwa „hutch”. Choć pochodzi ze średniowiecza, forma ta została dopracowana w epoce jakobińskiej i pozostała popularna w Anglii i Ameryce do początku XIX wieku jako oszczędzający miejsce, wielofunkcyjny mebel.

Większość stolików kuchennych to proste meble rustykalne, więc te zdobione delikatnymi rzeźbieniami są najbardziej cenione przez miłośników dawnych mebli.

Stół kozłowy

Jeden z pierwszych typów europejskich stołów, pochodzący ze średniowiecza, stół kozłowy składa się z prostokątnej deski umieszczonej na dwóch lub więcej kozłach. Zazwyczaj składały się one z pionowych słupków umieszczonych pośrodku poziomych elementów, tworząc kształt litery T, lub mogły przybrać kształt pary nóg w kształcie litery V, jak kozioł. Chociaż zaczynały jako proste, przenośne elementy, stoły kozłowe często stawały się całkiem solidne i ozdobne w okresie renesansu.

Styl ten pozostał dominującą formą stołu jadalnego aż do końca XVII wieku i nadal był popularny w meblach instytucjonalnych i wiejskich. Został przywrócony do życia przez producentów mebli Arts and Crafts, takich jak  Gustav Stickley,  na przełomie XX wieku. Czasami określa się je jako stoły refektarzowe lub stoły kuchenne.

Stoły na kozłach cieszą się ostatnio coraz większą popularnością w wystroju nowoczesnych domów wiejskich. Często ustawia się przy nich krzesła po jednej stronie i ławkę po drugiej.