Wprowadzenie do cieniowania ołówkiem

Cieniowanie punktowe i płaskie

Pierwszym krokiem do udanego cieniowania ołówkiem jest kontrolowanie ruchu ołówka, upewniając się, że każdy znak, który robisz na papierze, działa w kierunku stworzenia pożądanego efektu cieniowania lub modelowania. Na kolejnych stronach znajdziesz kilka wskazówek, które pomogą Ci zacząć. Na początek zdecyduj, czy chcesz używać czubka czy boku ołówka do cieniowania.

Przykład po lewej stronie jest cieniowany punktem, po prawej stronie bokiem. Różnica nie jest wyraźnie widoczna na skanie, ale widać, że cieniowanie boczne ma bardziej ziarnisty, łagodniejszy wygląd i szybko pokrywa duży obszar (ołówek z końcówką ściętą również da taki efekt). Używanie ostrego punktu do cieniowania pozwala na większą kontrolę, można wykonać o wiele dokładniejszą pracę i uzyskać większy zakres tonów z ołówka.

Eksperymentuj z obydwoma, aby zobaczyć, jak wyglądają na papierze. Spróbuj też cieniować twardymi i miękkimi ołówkami .

Niniejszy artykuł jest objęty prawami autorskimi Helen South. Jeśli widzisz tę treść gdzie indziej, narusza ona prawo autorskie. Ten materiał NIE jest open source ani domeną publiczną.

Problemy z cieniowaniem ołówkiem

Podczas cieniowania ołówkiem, pierwszą rzeczą, jaką większość ludzi robi, jest przesuwanie ołówka tam i z powrotem w regularnym wzorze, z „obrotem” na końcu każdego ruchu mniej więcej równolegle, jak w pierwszym przykładzie. Problem polega na tym, że gdy używasz tej techniki do cieniowania dużego obszaru, ta równa krawędź daje ci ciemną linię przez obszar tonu. Czasami jest to tylko subtelne, ale często wygląda bardzo oczywisto i psuje iluzję, którą próbujesz stworzyć za pomocą cieniowania ołówkiem. Przyjrzyjmy się kilku sposobom na naprawienie tego.

Nieregularne cieniowanie

Aby zapobiec niechcianym pasmom w zacienionym obszarze, zmieniaj kierunek ołówka w nieregularnych odstępach, wykonując jedno długie pociągnięcie, a następnie następne krótkie, nakładając się tam, gdzie jest to potrzebne. Przykład po lewej stronie pokazuje przesadny przykład tego, jak ten efekt jest rozpoczynany; po prawej gotowy wynik.

Cieniowanie kołowe

Alternatywą dla zwykłego cieniowania ołówkiem „na boki” jest użycie małych, zachodzących na siebie okręgów. Jest to podobne do techniki „scumbling” lub „brillo pad”, z tą różnicą, że celem jest tutaj zminimalizowanie tekstury, a nie jej stworzenie. Aby to zrobić, należy użyć lekkiego dotyku ołówka i pracować na obszarze o nieregularnym, zachodzącym na siebie wzorze, aby stopniowo budować grafit na stronie. Szczególnie lekkie dotknięcie jest wymagane w przypadku jaśniejszych obszarów, aby uniknąć powstania tekstury „wełny stalowej”.

Cieniowanie kierunkowe

Kierunek – nie lekceważ go! Oto naprawdę szorstka zmiana kierunku: z dwoma grubo zacienionymi obszarami obok siebie – nie sposób przegapić różnicy! Narysowany w ten sposób, jest krzykliwie oczywisty: jeden ma duży ruch poziomy, drugi pionowy, a granica między nimi jest bardzo wyraźna.

Teraz, jeśli cieniujesz obiekt, nawet jeśli twoje cieniowanie jest bardziej równomierne, a ślady ołówka mniej widoczne, ten efekt nadal tam jest – tylko bardziej subtelny. Możesz go użyć, aby stworzyć sugestię krawędzi lub zmiany płaszczyzny. Ale zasugeruje również zmianę płaszczyzny, nawet jeśli nie zamierzasz tego zrobić. Nie chcesz losowo zmieniać kierunku w środku obszaru. Oko odczyta to jako „znaczenie” czegoś. Kontroluj kierunek cieniowania.

Spróbuj cieniować obiekt na różne sposoby: nie stosując widocznego kierunku (cieniowanie kołowe), stosując jeden ciągły kierunek, kilka dużych zmian i wiele subtelnych zmian.

Używanie grubości linii w cieniowaniu

Podczas stosowania cieniowania kierunkowego możesz zmieniać nacisk na ołówek, aby tworzyć jasne i ciemne tony. Bardzo precyzyjne kontrolowanie go może pozwolić na modelowanie gładkich form. Bardziej swobodne podejście do podnoszenia i ponownego obciążania ołówka w celu uzyskania dość ciągłej linii jest przydatne do tworzenia rozjaśnień na teksturach, takich jak włosy lub trawa.

Cieniowanie konturowe

Cieniowanie konturowe ołówkiem wykorzystuje cieniowanie kierunkowe, które podąża za konturami formy. W tym przykładzie cieniowanie konturowe jest używane w połączeniu z grubością linii, dostosowując nacisk, aby stworzyć światło i cień. Pozwala to na tworzenie silnych efektów wymiarowych w rysunku ołówkiem. Możesz kontrolować te czynniki precyzyjnie lub użyć zrelaksowanego i ekspresyjnego podejścia. Pamiętaj, aby wziąć pod uwagę perspektywę, tak aby kierunek cieniowania zmieniał się prawidłowo wzdłuż formy narysowanej w perspektywie.

Cieniowanie w perspektywie

Jeśli wykonujesz szybki szkic lub z grubsza cieniujesz obszar, kierunek śladów ołówka może być bardzo oczywisty, a nawet dość gęste cieniowanie może nadal ujawniać ślady kierunkowe. Częstym błędem, jaki popełniają początkujący, jest rozpoczęcie cieniowania wzdłuż jednej krawędzi obiektu w perspektywie i kontynuowanie tego kierunku aż do samego dołu, tak aby w momencie dotarcia do dołu kierunek cieniowania działał wbrew perspektywie, jak na panelu w lewym górnym rogu. Obok znajduje się panel cieniowany poziomo: ponownie cieniowanie walczy z perspektywą i spłaszcza rysunek.

W drugim przykładzie kierunek cieniowania podąża za perspektywą, a kąt zmienia się stopniowo, tak że zawsze jest prostopadły (linia zbiegu). Wprawne oko może to zrobić instynktownie lub, jak widać w przykładzie, można najpierw narysować subtelne linie pomocnicze prowadzące do punktu zbiegu. Prawy panel tego pola jest cieniowany pionowo. Nie podkreśla to skrócenia perspektywicznego, jak robi to cieniowanie perspektywiczne, ale też nie zwalcza go. Inną dobrą opcją jest użycie cieniowania kołowego i unikanie tworzenia jakiegokolwiek ruchu kierunkowego.